Τα λεπτά κυλάνε πλέον αργά κι αδιάφορα γιατί αιωρείται στο δωμάτιο ο φόβος της άσχημης εξέλιξης. Οι άσχημες σκέψεις στήνουν χορό και όλα πια απλά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Όταν έρχεται η άσχημη εξέλιξη που τόσο πολύ φοβόσουν, ξεκινάει ένας καινούργιος μαραθώνιος για να βρεθεί ένα κενό κρεβάτι να φιλοξενήσει τον δικό σου άνθρωπο που είναι κρούσμα. Το μοναδικό σου όπλο το τηλέφωνο, όλες σου οι ελπίδες κρεμασμένες εκεί. Το Εκαβ φθάνει, εσύ μένεις πίσω και ο δικός σου άνθρωπος καταλήγει στον διάδρομο του νοσοκομείου που εφημέρευει και περιμένει να του βρουν κρεβάτι. Κι εσύ πάλι πάνω από ένα τηλέφωνο να περιμένεις την ενημέρωση για την εξέλιξη της νοσηλείας του.
Ο χρόνος πάλι εχθρός κι εσύ τοποθετημένος σε απόσταση από τον άνθρωπο σου για να είσαι ασφαλής και να μην έχεις την επιλογή να αποφασίσεις για το αν θες να εισαι ασφαλής ή αν απλά θες να του κρατάς το χέρι. Κοιτάς το κινητό ξανά και ξανά και σε κάθε χτύπο τρέμεις για το τι θα ακουστεί από την άλλη πλευρά.
Κι έρχεται η στιγμή που ακούς πως ο δικός σου άνθρωπος δεν τα κατάφερε, κι έρχεται η ειδοποίηση του ΕΟΔΥ στο κινητό και εσύ κοιτάς χίλιες φορές το νούμερο των νεκρών γιατί είναι όλοι ένα νούμερο εκτός από έναν... τον δικό σου άνθρωπο που δεν του κράτησες το χέρι, που δεν του είπες πόσο τον αγαπάς, που δεν του είπες αντίο κι αυτό θα σε πνίγει για πάντα... Θα γίνεται πάντα δάκρυ που θα κυλά στο πρόσωπο σου και δεν θα υπάρχει λύτρωση γιατί ο άνθρωπος σου έφυγε μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου κι εσύ ήσουν σε απόσταση.
Αυτά τα λίγα τελευταία λεπτά που μπορεί να μην είναι γεμάτα λέξεις, μπορεί απλά να περάσουν με ένα βλέμμα... Αυτό το χάδι που δεν έδωσες, αυτή η τελευταία φροντίδα που δεν του προσφέρες... Αυτά θα είναι από εδώ και πέρα οι πρώτες σου σκέψεις σου κάθε πρωί.
Θα έρχονται οι αναμνήσεις και θα σε γεμίζουν νοσταλγία και ύπουλα θα σε γεμίζουν ενοχές γιατί δεν ήσουν εκεί... Θα εξετάζεις ξανά και ξανά όλα τα δεδομένα, θα ψάχνεις να βρείς το λάθος για να μπορέσεις να στηρίξεις κάπου την απώλεια σου, θα αναζητάς την όποια λύτρωση και δεν θα έρχεται.
Τα πιο σκληρά αντίο τα ζούμε ένα χρόνο τώρα, κάθε νεκρός που φεύγει χωρίς αντίο, χωρίς φροντίδα από τους δικούς του, κάθε τελετή που κλείνουμε ασφυκτικά μέσα σε σακούλες γιατί αυτές είναι οι οδηγίες... Όλα αυτά θα στοιχειώνουν για πάντα τη σκέψη μας κι εμείς θα αναζητούμε την όποια λύτρωση μέσα σε ένα τυχαίο γεγονός.
Φεύγουν οι άνθρωποι ένα χρόνο τώρα και ο πόνος είναι βουβός...κι αν για όλους εμάς είναι όλοι τους ένα νούμερο στην ανακοίνωση του ΕΟΔΥ για κάποιους είναι ο πατέρας, η μητέρα, η γιαγιά, ο παππούς, ο αδερφός, η αδερφή, η κόρη και ο γιος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου