Μαμά με πονάει η κοιλιά μου!

Το σχολείο είναι ο φυσικός χώρος μέσα στον οποίο αναπτύσσεται κάθε παιδί. Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχε σχολείο. Το αγάπησα τόσο πολύ που αποφάσισα να γίνω κομμάτι του. Δυστυχώς όμως οι σχολικές τάξεις και οι σχολικές αυλές δεν είναι πάντα ο παράδεισος, δυστυχώς τα σχολεία δεν είναι πάντα φυτώρια για να ανθίσουν τα παιδιά μας. Κάποιες φορές γίνονται ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους που τον κρύβουν επιμελώς πίσω από τη φράση "με πονάει η κοιλιά μου".

Μια φράση που όλοι λίγο πολύ έχουμε πει για να αποφύγουμε τις συνέπειες από την τεμπελιά μας, να γλιτώσουμε το δύσκολο διαγώνισμα ή για να απολαύσουμε λίγο παραπάνω το καινούργιο μας παιχνίδι. 

Δυστυχώς όμως στις μέρες μας ή φράση αυτή θέλει να καλύψει επιμελώς κάποια μορφή βίας που δέχεται το παιδί μας στο σχολείο, είτε από το συμμαθητή του είτε ακόμα κι από έναν εκπαιδευτικό. 

Οι γραμμές άλλωστε της βίας ειναι λεπτές και αόρατες, ακόμα κι ένα δήθεν αστείο μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα σε έναν μαθητή από όποιον κι αν προέρχεται. Ίσως είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε το παιδί μας όταν μας λέει πως ένας συμμαθητής του, τον κορόιδεψε και πολύ πιο  δύσκολο να το πιστέψουμε όταν μας λέει ότι ο εκπαιδευτικός το κορόιδεψε.

Όπως και να έχει εμείς πρέπει να μάθουμε στο παιδί μας να καταδικάζει τη βία απ'οπου κι αν προέρχεται. Πρέπει να του μάθουμε να ΜΙΛΑΕΙ για αυτήν ακόμα κι αν αισθάνεται ευάλωτο ή αν θεωρεί πως όλο αυτό ντροπιαζει την αξιοπρέπεια του.

Είναι δύσκολο ξέρετε για ένα παιδί σε όποια ηλικία κι αν είναι να μπορέσει να μιλήσει για την βία που δέχεται. Είναι τόσο πρωτόγνωρα τα συναισθήματα που βιώνει που αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει κι έτσι συχνά υιοθετεί μια λανθάνουσα συμπεριφορά που μας βοηθάει να καταλάβουμε πως κάτι άσχημο συμβαίνει.

Η βία δεν χρειάζεται παγκόσμιες μέρες, είναι κάθε μέρα στο προαύλιο και στην τάξη. Σημασία έχει να μπορέσουμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ασπίδα της βίας. Αυτό φυσικά χτίζεται σταδιακά, γινόμαστε εμείς παράδειγμα προς μίμηση, είμαστε πολύ προσεχτικοι στις εκφράσεις μας για τους άλλους ανθρώπους και θέτουμε την βάση της ισότητας ως θεμέλιο της προσπάθειας μας. 

Για κάθε τουβλάκι που θα χρειαστεί να βάλουμε πάνω στα θεμέλια θα χρειαστούμε την μαγική κόλλα της αγάπης,μονο έτσι θα χτίσουμε ένα ισχυρό φρούριο κατά της βίας. 

Ακόμα και το σχολείο πρέπει να αλλάξει, πρέπει να ενισχυθούν οι ομαδικές εργασίες στον αντίποδα των ατομικών για να μπορέσουν τα παιδιά να αποκτήσουν την ικανότητα της συνεργασίας. Να μπορέσουν να ανακαλύψουν πόσο όμορφη είναι η διαδρομή για την κατάκτηση της γνώσης όταν την μοιράζεσαι με τους συμμαθητές σου. 

Πρέπει να πιστέψουμε στο σύνθημα "όλοι διαφορετικοί-όλοι ίσοι" και να γαλουχησουμε τα παιδιά μας μέσα σε αυτό. Συχνά λέμε στα παιδιά μας "μην κάνεις παρέα με τον Αλί γιατί δεν είναι Ελληνας." Σπερνοντας έτσι εμείς πρώτοι τον σπόρο της βίας μέσα στην αθώα παιδική ψυχή.

Κάποιες φορές ο εκπαιδευτικός επειδή οδηγείται σε αδιέξοδο στοχοποιεί τον μαθητή και τον οδηγεί στο περιθώριο. Ακόμα κι αν ο μαθητής είναι ανήσυχος, ή αν δεν παρουσιάζει την επίδοση που τον κατατάσσει στους άριστους μαθητές δεν έχει δικαίωμα ο εκπαιδευτικός να τον οδηγεί στο περιθώριο ούτε φυσικά να του ασκεί λεκτική βία.

Οι σύγχρονες κοινωνίες τείνουν να γίνουν απρόσωπες, να μην νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας είτε είμαστε σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο είτε σε μια μικρή ύπαιθρο. Μας γαλουχούν τεχνηέντως στην ατομικότητα... Ίσως ακόμα και στην αδιαφορία για το τι συμβαίνει στον διπλανό μας. Είμαστε όμως εκ φύσεως κοινωνικά όντα και όλη αυτή η απομόνωση της σύγχρονης πραγματικότητας μας αγριεύει... Ακριβώς εκεί βρίσκει γόνιμο έδαφος η ανάπτυξη της βίας. Αν δεν υψωσουμε γρήγορα ασπιδα απέναντι στη βία θα χρειαστούμε πολλές παγκόσμιες ημέρες μέσα στο έτος για να μας υπενθυμίζουν ότι η βία "λερώνει" τις ψυχές μας.