Το βάρος των σκέψεων μας Thomas Lerooy
Η μεγάλη ανάλυση των καταστάσεων δημιουργεί στρες και κουράζει τον άνθρωπο. Θολώνει την "καθαρή σκέψη" και παγιώνει την δημιουργία αρνητικών σκέψεων ενώ ταυτόχρονα καθηλώνει τη δράση και ο άνθρωπος γίνεται αναποφάσιστος και παθητικός!Πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να κάνουμε flashback σε μια κουβέντα ή μια κατάσταση, εκεί στήνουμε τον εαυτό μας στα δύο μέτρα και ελέγχουμε αν όσα είπε ή έκανε ήταν σωστά. Έπειτα αρχίζουμε να δημιουργούμε διαφορά πιθανά σενάρια αλλάζοντας τις λέξεις ή τις πράξεις μας. Εκεί ακριβώς αρχίζει ο φαύλος κύκλος της υπερανάλυσης όπου όχι μόνο δεν μας βοηθάει να κρίνουμε την συμπεριφορά μας και τελικά να την αξιολογήσουμε με σκοπό να εξελίξουμε τον εαυτό μας, αλλά αντιθέτως μας τοποθετεί σε μια παγίδα όπου μας καθηλώνει και ταυτόχρονα μας δηλητηριάζει.
Η υπερανάλυση ταυτόχρονα καταστρέφει σιγά-σιγά την ψυχική μας υγεία. Κάπως έτσι ο άνθρωπος οδηγείται στην απομόνωση. Αλήθεια όμως ποια είναι η αρχή του νήματος;
Θεωρητικά έχουμε την ψευδαίσθηση πως μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ανησυχούμε έτσι για τις προθέσεις των ανθρώπων που υπάρχουν γύρω μας, θέλουμε να βρούμε τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω από τις λέξεις και τις πράξεις τους, για να δημιουργήσουμε μια τεχνιτή ασφάλεια και να νιώσουμε ασφαλείς. Είναι αυτή η ανάγκη μας να καθορίσουμε το μέλλον. Εκεί λοιπόν ξεπερνάμε το όριο, αυτή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ανάλυση από την υπερανάλυση.
Γιατί όμως πρέπει να πούμε να πούμε όχι στην υπερανάλυση; Αρχικά ας συμφωνήσουμε όλοι πως αναφερόμαστε σε μια υπερβολική διαδικασία η οποία συχνά τείνει να μας οδηγεί σε αδιέξοδα, να μας εγκλωβίζει μέσα σε άπειρα πιθανά σενάρια τα οποία μας κάνουν καχύποπτους και επί της ουσίας δεν μας βοηθάνε!
Έπειτα ας από δεχθούμε ότι οι χρονικές βαθμίδες της ζωής μας δεν μπορούν αφενός να αλλάξουν όσες έχουν γίνει παρελθόν και δεν μπορούν να προσχεδιαστούν σε απόλυτο όσες ανήκουν στο μέλλον. Άρα μάλλον μπορούμε να δοαχεοριστουμε μόνο το παρόν το οποίο εμείς συχνά αφήνουμε απλώς να περνάει γιατί προσπαθούμε να σχεδιάσουμε καλλίγραμμα το μέλλον.
Οσο λοιπόν εμείς περπατάμε μέσα στο χαοτικό γαϊτανάκι σκέψεων και υποθέσεων, δηλητηριάζουμε μεθοδικά τον συναισθηματικό μας κόσμο και ίσως ακούσια μπαίνουμε στο περιθώριο για να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
Υπάρχει τρόπος να βγούμε από τα δίχτυα της υπερανάλυσης; Ο άνθρωπος όλα τα μπορεί, είμαστε πιο δυνατοί από όσο πιστεύουμε και αυτό το αντιλαμβανόμαστε όταν καλούμαστε να αντιμετωπισούμε μια μεγάλη δυσκολία. Αν λοιπόν ρωτήσουμε ειλικρινά τον εαυτό μας πότε μας βοήθησε η διαδικασία της υπερανάλυσης, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Πόσο θα μας κόστιζε αν αποφασίσαμε να ρωτήσουμε τους ανθρώπους που έχω γύρω μας για τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα που τρέφουν για εμάς; Το να έχουμε ανασφάλεια είναι κάτι που καλώς ή κακώς υποβόσκει στη ζωή μας και οι ρίζες της είναι σίγουρα αρκετά βαθιές. Το να αποφασίσουμε όμως να επικοινωνούμε επί της ουσίας με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν είναι σίγουρα μια όμορφη ενέργεια που θα καλυτερεύσει σταδιακά την ποιότητα της ζωής μας!
Επίσης καλό θα ήταν να καθορίσουμε και τον ρόλο μας, θέλουμε να είμαστε άτομα που δρούν η άτομα που αναμασούν φανταστικές σκέψεις και επιλέγουν να έχουν μια παθητική στη ζωή τους;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου